Zazwyczaj do zakażenia wirusem zapalenia wątroby typu C dochodzi przez przerwanie ciągłości tkanek i wprowadzenie wirusa do krwi np. przez niesterylne igły (zakażone wirusem, który pochodzi z krwi innych osób). Zakażenie jest możliwe także u fryzjera, kosmetyczki czy w wyniku kontaktów płciowych z zakażoną osobą. Często następstwem zakażenia jest przewlekłe zapalenie wątroby, marskość wątroby, pierwotny rak wątroby. W większości przypadków zakażenia te przebiegają bez wyraźnych objawów przez wiele lat, co stanowi bardzo duży problem, gdyż przez to początek choroby może pozostać niezauważony. Według danych Światowej Organizacji Zdrowia aż 60 procent nowotworów wątroby diagnozowanych w Europie spowodowanych jest zakażeniem wirusem HCV. Gdyby został on wykryty wcześniej nie spowodowałby takich szkód, bo istnieją skuteczne metody leczenia WZW C.
Na chwilę obecną istnieją szczepionki przeciwko wirusowemu zapaleniu wątroby typu B (WZW B) oraz wirusowemu zapaleniu wątroby typu A (WZW A), nie ma natomiast szczepień przeciwko wirusowemu zapaleniu wątroby typu C (WZW C).
Warto jednak wykonać test na obecność przeciwciał anty-HCV. Badanie takie zaleca się szczególnie osobom, które przed 1992 rokiem przeszły transfuzję krwi, były chociaż trzy razy w życiu hospitalizowane, przechodziły kiedyś zabiegi medyczne, stomatologiczne, chirurgiczne czy kosmetyczne niesterylnym sprzętem lub przyjmowały drogą dożylną substancje odurzające. Pozytywny wynik testu nie znaczy, że choruje się na wirusowe zapalenie wątroby typu C. Obecność przeciwciał może świadczyć tylko o tym, że osoba miała kontakt z wirusem i jej organizm samodzielnie go zwalczył. W celu dalszej diagnostyki trzeba wykonać kolejny test wykrywający materiał genetyczny wirusa C-RNA we krwi. Lekarz, przed zaordynowaniem terapii, może zlecić jeszcze dodatkowe badania, m.in. USG i biopsje wątroby. Leczenie polega na podawaniu leków przeciwwirusowych, by usunąć HCV z organizmu.
Wykorzystano materiały ze strony www.poradnikzdrowie.pl
